พ่อขุนรามคําแหงมหาราชทรงประดิษฐ์อักษรไทยขึ้นเมื่อปี พ.ศ. ใด คืออะไร

พ่อขุนรามคำแหงมหาราช (สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวอากาศอยู่หัว พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช มหิตลาธิเบศรามาธิบดี มาราชิกุล) ได้สร้างอักษรไทยขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 1219 ในรัชกาลที่ 4 ของราชวงศ์อาโยต้า (ซึ่งเป็นราชวงศ์ในประวัติศาสตร์ไทย) โดยมีที่มาของอักษรไทยจากอักษรสันสกฤต (อักษรพราหมณ์ของอินเดีย) และอักษรควอรรธ (อักษรของอินเดียทางตะวันตก) โดยใช้รูปภาพในภูมิปัญญาชาวไทยในการประดิษฐ์อักษรไทยใหม่

อักษรไทยมีลักษณะทางกายภาพที่มีเส้นในลักษณะของเส้นตรง และทั้งการเปลี่ยนทิศทางของเส้น และการเปลี่ยนความยาวของเส้นก็สร้างเสียงสะท้อนให้ผู้อ่านเชื่อมต่อเสียงโดยไม่จำเป็นต้องมีอักษรอังกฤษตามต้นทาง โดยอักษรไทยมีตัวอักษรทั้งหมด 44 ตัว (พร้อมทั้งสระ 20 สระ) โดยผู้ประดิษฐ์มีความตั้งใจให้สะท้อนภาษาไทยในทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นความคล้ายคลึงกันระหว่างอักษรกับเสียงที่ต้นทาง ลักษณะการขรรทางเสียง เช่น แตกต่างกันระหว่างเสียงเสียงของสะกด และสามารถสะท้อนไวยากรณ์ได้สมจริง อักษรไทยถือเป็นระบบเครื่องหมายที่รวบรวมถึงช่องทางในการเชื่อมโยงระหว่างประโยคระหว่างราชาภิเษกเป็นระบบที่สามารถดูเด่นโดยบุคคลทั่วไปเมื่อใช้อยู่ในประเทศไทย และเป็นอักษรที่ใช้สำเนาเสียงภาษาไทยในการเขียน+